Anuṣṭhāna

Termin anuṣṭhāna nie jest prosty do przetłumaczenia. Pierwszy element tego słowa – część (anu) – oznacza podążanie za czymś. Drugi – (sṭhāna) znaczy miejsce lub bycie osadzonym/osiadłym w jakimś miejscu. A zatem w terminie anuṣṭhāna znajdziemy dążenie do osiągnięcia jakiegoś celu lub osadzenia się w jakimś miejscu. Według Desikachara, ucznia wielkiego Krishnamacharyi, anuṣṭhāna jest zawansowanym stadium uczenia się jogi, w którym wiedza jest w pełni uwewnętrzniona. W Yogasūtrach Patañjalego czytamy, że praktyka [ośmiu] członów jogi (czyli yoga-aṅga-anuṣṭhāna) prowadzi do oczyszczenia i w rezultacie do wiedzy, która przeradza się w penetrującą percepcję rzeczywistości (vivekakhyāti) (YS 2.28). Dla Patañjalego anuṣṭhāna zatem to pogłębiona forma praktyki jogi, dzięki której wyzwalamy się ignorancji (avidyā) i cierpienia (duḥkha), które ignorancja ta ze sobą niesie. Współcześnie anuṣṭhāna może być więc utożsamiona z praktyką jogi, która jest niejako „na pełen etat” i polega nie tylko na regularnym rozwijaniu maty, ale także na życiu zgodnym z zasadami jogi – zarówno w relacjach z innymi, ze światem zewnętrznym, a także z samym sobą.