Siddhi

Słowo siddhi pojawia się w tekstach o jodze w różnych kontekstach. Czasem po prostu oznacza sukces czy perfekcję, jak na przykład w Dattātreyayogaśāstra, gdzie czytamy, że w jodze „sukces (siddhi) osiąga ten, kto jest zaangażowany w praktykę” (DYŚ 42). Słowo siddhi używane może być jednak na określenie specjalnych umiejętności czy tzw. „jogicznych mocy”, których opisy znaleźć można w wielu tekstach i które obejmują np. zdolność lewitacji, bilokacji, wpływania na zachowanie innych osób, powiększania lub pomniejszania ciała, umiejętność rozumienia wszystkich języków świata, uzyskanie wiedzy o wszystkich swoim poprzednich wcieleniach, itp.

Opis takich specjalnych umiejętności znajduje się np. w trzecim rozdziale Yogasūtr. Warto jednak zauważyć że dla Patañjalego  siddhi nie były celem praktyki jogi, ale jedynie produktem ubocznym głębokiego stanu medytacji (saṃyama). Przestrzegał on również, że skupienie się na praktyce jogi wyłącznie w celu osiągnięcia siddhi stanowi przeszkodę (upasarga) w realizacji prawdziwego celu jogi (YS 3.37).

Pragnienie osiągnięcia siddhi było jednym z motywów starożytnej praktyki tapas, czyli praktyki wewnętrznej dyscypliny, która polegała np. długotrwałych głodówkach, przyjmowaniu niewygodnych pozycji na bardzo długi czas, wystawianiu się na działanie ekstremalnych temperatur, itp. Z tego samego źródła co słowo siddhi pochodzi także termin siddha, używany na określenie tego, który osiągnął perfekcję, jest doskonały, zrealizował się lub posiadł specjalne umiejętności.